Archief
Week 20-21
Meditatie voor wezen zondag. Lezen: Johannes 14: 18
Deze zondag tussen Hemelvaart en Pinksteren wordt in de kerk wezen zondag genoemd. Of: zondag het weeskind. De suggestie dat we als wezen achterblijven na de Hemelvaart van Jezus, klinkt daarin door.
Met Hemelvaart wordt de tijd van de verschijning en de nabijheid van de opgestane Heer afgesloten. Hij verdwijnt uit het zicht. Hij trekt zich terug in het verborgene en de leerlingen worden teruggeworpen op zichzelf. Inderdaad, als wezen achtergelaten, als mensen die het zonder Zijn aanwezigheid moeten doen met een onzekere toekomst voor ogen.
En ik denk: maar al te vaak ervaren we onszelf als mensen die de onzekerheid niet aankunnen. Dan zien we geen weg om te gaan. Geen duidelijke opdracht in het leven. Geen taak die ons leven vult en zinvol maakt. Ongewis is de toekomst, zowel van onszelf als van onze wereld. Dat heeft de achterliggende periode ons nog weer eens duidelijk geleerd. En ook nu er door de vaccinaties weer meer mogelijkheden opdoemen, moeten we nog steeds zeggen: onzeker blijft de toekomst. Want: hoe lang blijven we beschermd door deze vaccinaties? Het virus mag dan teruggedrongen worden, de pandemie is er nog altijd.
Het gevoel er als wezen aan toe te zijn, zo eigen aan deze zondag, dreigt in coronatijd een olievlek te worden die zich uitbreid over het hele jaar, over heel onze levenstijd…
Als mens en ook als cultuur kunnen we gemakkelijk in de stemming van deze zondag blijven steken. En voor we het weten wordt die korte adempauze tussen Hemelvaart en Pinksteren tot de grote stilte die er valt over ons leven en de wereld.
Maar des te krachtiger mag dan het woord van Jezus klinken: ‘Ik laat jullie niet als wezen achter. Maar Ik kom tot jullie terug’. En dat hopen we volgende week te vieren: Jezus die tot ons komt in de kracht van de Heilige Geest. Wezen zondag, zondag van het weeskind, is daarom ook de zondag van het bidden om de Heilige Geest, om de bijstand en bemoediging, de troost en de geleide van de Geest, zoals die tot ons komt en spreekt in teksten, liederen, mensen en gebeurtenissen. Zo mag wezen zondag zijn: de stilte voor de storm. De storm van de levenwekkende en de tongen losmakende Geest.
Ds. H. Dekker.
Lied van de week: Gez. 234.
Week 19-21
Hemelvaart Lezen: Handelingen 1: 9-11
Wat valt er eigenlijk te vieren met Hemelvaart? Als je kijkt naar het gebeuren op de Olijfberg, dan zie je eigenlijk alleen maar een afscheid. Jezus gaat bij Zijn leerlingen weg. Wat valt er dan te vieren? Bij de andere christelijke feesten is dat niet zo moeilijk onder woorden te brengen. Met Kerst vieren we dat de Zoon van God mens wordt en op aarde komt wonen.
Goede Vrijdag: Jezus sterft op Golgota voor onze zonden. Pasen: Christus staat op uit de dood en brengt het eeuwige leven. Pinksteren: de Heilige Geest zet mensen in vuur en vlam voor Jezus. Maar Hemelvaart is een afscheid. Jezus gaat weg. In gedachten zie je de leerlingen staan op de Olijfberg. Ze kijken Jezus na zolang ze kunnen, want ze kunnen Hem eigenlijk niet loslaten. Dan schuift er een wolk tussen. Het hemels gordijn gaat dicht. De leerlingen moeten hun blik van de hemel afwenden om weer naar de aarde te kijken en engelen zeggen: “Ga naar Jeruzalem, daar zal de Heilige Geest worden uitgestort”.
Met Hemelvaart kijken we naar boven. Hemelvaart is het feest van het omhoog kijken. Bij de andere feesten kijk je vooral terug en we zeggen: ruim 2000 jaar geleden is Jezus op aarde gekomen, is Hij voor ons gestorven en begraven en na drie dagen opgestaan en na vijftig dagen heeft Hij ons Zijn Geest gegeven. Maar de engelen op de Olijfberg zeggen: u mag ook vooruit kijken, want Jezus komt weer terug op aarde. Verwacht Zijn wederkomst! Kijk ook eens omhoog in deze bijzondere tijd waarin wij leven. Hemelvaart is het feest van het vol verwachting omhoog kijken naar onze hogepriester :Jezus Christus.
Ds. H. Dekker.
Lied van de week: Gez. 230: 1, 2
Week 18-21
Lezen: Psalm 32.
De Drentse schrijver Michael Planting is gefascineerd door verhalen over de Tweede Wereldoorlog. Onlangs verscheen zijn roman: “Het hart op de juiste plaats”. Een spannend verhaal over moed, vriendschap en verraad. Nu, met het oog op 4 mei gericht, spreekt dat uiteraard extra tot mijn hart. En dan kan vanuit de gelezen Psalm alleen maar de oproep klinken: belijd je schuld!
Het lijkt me echt verschrikkelijk altijd te moeten lopen met schuldgevoelens. Hoe velen zouden dat doen? Het lijkt me dat het je ziel ruïneert en je gezondheid aantast. David zegt in deze Psalm: “mijn botten teerden weg, kreunend leed ik, heel de dag.”
Met andere woorden: vergeving is een kernzaak in ons leven. Blijven leven met (verdrongen) schuldgevoelens brengt je in nog grotere problemen.
Daarom is onze wekelijkse gang naar de kerk en onze gang naar de avondmaalstafel van zo’n groot gewicht. Immers in de kerk krijgen wij te horen van vergeving, van genezing van schuld. Dat is niet minder dan een opstanding, zou ik zeggen. In de liturgie van Israël wordt Psalm 32 gelezen in aansluiting op Genesis 38. Een verschrikkelijk verhaal…..
Hoe dringend mag dan de oproep vanuit deze Psalm klinken: belijd je schuld en moffel die niet weg in je leven. Verdrongen schuldgevoelens leiden van kwaad tot erger. Het is jammer dat in het protestantisme de biecht zo radicaal is afgeschaft. Want de biecht bevrijdt een mens. Maar gelukkig wie de weg naar Bóven kent. Zijn schuld aan God belijdt. Zoek bij Hem vergeving, telkens weer. En weet u: Hij werpt onze zonden in de diepte van de zee, zegt de profeet Micha. Dan mag je het ook écht achter je laten, wil dat zeggen. Corrie ten Boom zei later in haar verklaring van die Bijbeltekst: en God zet er zelfs een bordje bij: verboden te vissen. Nu, dat is de inleg van Corrie ten Boom, die we in het licht van alles wat haar overkwam in de 2e Wereldoorlog wel kunnen billijken, nietwaar? Zij heeft met ongelooflijke vergevingsgezindheid de Duitsers van toen al het leed kunnen vergeven dat haar en haar zus was aangedaan. We kennen dat verhaal allemaal wel, denk ik.
In Christus mogen wij mensen weten van vergeving, van verzoening. En daarom verzoenend zijn naar allen die ons iets schuldig zijn. Vergeef ons onze schulden, zo bidden wij immers in het aller volmaaktste gebed, gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren. Dat wil zeggen: zoals ook wij aan anderen die ons iets schuldig zijn, vergeving schenken.
Zullen we dan zo maar op 4 mei twee mintuten stil zijn?
Ds. H. Dekker.
Lied van de week: Gez. 416.
Week 17-21
De Emmaüsgangers (2) Lezen: Lucas 24: 25-35
Vorige week zagen we dat de twee wandelaars op weg naar hun woonplaats Emmaüs helemaal de kluts kwijt waren. Ze zijn nog zó verdrietig om alles wat er is gebeurd.
Maar dan komt de wending in dit Paasverhaal. Want ‘de vreemdeling’ neemt het woord. En wat blijkt? Hij heeft hen heel goed begrepen. Eerst heeft Hij geluisterd en nu gaat Hij met hun vragen naar de Bijbel: “ bent u zo traag van begrip dat u niet gelooft in alles wat de profeten gezegd hebben?” Nee, ze krijgen niet het verwijt dat ze de vrouwen op de Paasmorgen niet geloven. Het standje dat Jezus (want Hij is deze ‘vreemdeling’) hen hier geeft is dat ze de Schriften niet geloven. Het Oude Testament dus. Naar ons toegepast: het gaat er dus niet om wat wij erváren van het geloof, maar het gaat erom wat ons gezégd is. Van Godswege gezegd in Zijn Woord. Laten wij leren daarin ons geloof te verankeren. Zeker, de persoonlijke ervaring kan het geloof bevestigen, maar het Woord is het fundament. Daarom grijpt Jezus terug op het O.T. En we mogen gerust aannemen dat Jezus hen gewezen heeft op Psalm 22, die Hij aan het kruis nog op Zijn lippen had genomen en Jesaja 53, het hoofdstuk over de lijdende Knecht des Heren. Terwijl Jezus zo met hen spreekt over de inhoud van het O.T. vliegt de tijd voorbij. Voor ze het weten zijn ze in Emmaüs. En Jezus doet alsof Hij verder wil trekken. Waarom? Omdat Hij zich niet aan ons opdringt. Hij forceert de deur van ons levenshuis niet, maar wil binnenkomen als we dat aan Hem vragen (Openbaring 3: 20).
Maar die Emmaüsgangers hebben aan Jezus lippen gehangen. Toen Hij de Bijbel voor hen opende stroomde er nieuwe hoop en nieuw geloof binnen in hun hart. Hun hart ging branden van blijdschap en liefde voor Jezus.
Maar pas als Hij later op de avond het brood met hen breekt worden hun ogen pas écht geopend (vs. 31). Hoe komen ze dan tot die ontdekking dat ‘de vreemdeling’ Jezus is? Komt het door de manier waarop Hij het brood breekt? Zien ze dan opeens de littekens in Zijn handen? Het zou zomaar kunnen. Maar het staat er niet bij in Lucas 24. Hun ogen werden geopend, staat er. Waar de Bijbel open gaat en het brood wordt gebroken in de viering van het sacrament dat wij Heilig Avondmaal noemen, dáár ontmoeten en herkennen wij de opgestane Heer. Maar daarna is Jezus onmiddellijk verdwenen. Waarom? Ik zou zeggen: om hen zo voor te bereiden op Zijn Hemelvaart. Om te onderstrepen dat wij pelgrims blijven naar de stad van de toekomst.
Ds. H. Dekker.
Lied van de week: Gez. 73.
Week 16-21
De Emmaüsgangers (1) Lezen: Lucas 24: 13-24.
Twee mannen uit de bredere kring van leerlingen van Jezus zijn samen op weg van Jeruzalem naar het plaatsje Emmaüs. Het Paasfeest in Jeruzalem is weer voorbij, ze gaan naar huis. En onderweg spreken ze over alles wat hen bezig houdt. De heftige gebeurtenissen rond Jezus in de afgelopen dagen. Let op: de dode Jezus. En ze merken het nauwelijks als ze worden ingehaald door een ‘vreemdeling’. Hun hart is in beslag genomen door een mengeling van verdriet, twijfel en hoop.
Wij herkennen die ervaring wel. Soms worden we zo in beslag genomen door onze problemen, dat we het hoofd laten hangen. Dan lijkt het wel of de weg die we gaan geplaveid is met enkel twijfel en somberheid. De somberheid onder mensen is enorm toegenomen sinds de uitbraak van de coronacrises, las ik in een uitgebreid artikel van een bekende psychiater. En als dominee vraag ik me dan af: hoe vaak zou Jezus dan niet vlak naast ons lopen, zonder dat wij Hem herkennen?
De Heer, die ongemerkt als ‘vreemdeling’ naast hen is komen lopen, laat deze twee wandelaars niet zomaar gaan. Speciaal voor hen gaat Hij ook de weg naar Emmaüs. Daaruit mogen wij concluderen dat Jezus persoonlijke liefde en aandacht heeft voor de enkele mens en zijn problemen. Niemand is voor Hem een massamens of een nummer. Daarom kan Hij naast deze wandelaars lopen. Hij kent hun verdriet en is speciaal gekomen om hen te troosten. Maar ze weten dat nog niet. Ze zien het nog niet.
De aanpak van Jezus is opmerkelijk in dit verhaal. Hij “houdt Zich eerst een beetje van de domme” als ik het zo mag zeggen. Hij vraagt waar ze toch zo druk over spreken met elkaar. Hij vraagt en luistert maar. Intuïtief voelen ze blijkbaar aan dat deze “vreemdeling” Iemand is met wie je kunt praten. En dat Hij voor hen open staat. Dan gaan ze vertellen. Over Jezus. Hoe geweldig Hij was. Een machtig profeet in woord en daad (vs. 19). En dat ze geloven dat Hij de Messias is (vs. 21). Maar in plaats van Israël te bevrijden werd Hij aan het kruis genageld. Hij werd begraven. Ja…en toen waren ook al hún verwachtingen begraven.
En ze blijven maar vertellen. Over de gebeurtenissen op de zondag erna. De Paaszondag. Over de vrouwen, die het graf leeg aantroffen. Over de leerlingen die daarop zelf gingen kijken en het bevestigden. Ze vertellen het allemaal aan de ‘vreemdeling’ die met hen mee loopt. Zeker, er is een vonkje van hoop gaan gloeien in hun hart. Maar de as van de twijfel ligt er nog als een grote berg overheen….
(het vervolg van deze meditatie vindt u in de volgende weekbrief) ds. H. Dekker.
Lied van de week: Gez. 72.
Week 15-21
Proef, en geniet de goedheid van de HEER.
Ps. 34: 9a.
Genieten van de HEER? Misschien vindt u dat wel een rare gedachte. Je kunt in de lente genieten van het mooie weer, van een lekker ijsje, een heerlijke boswandeling. En zo zijn er wel meer dingen te bedenken van genieten in de lente.
Maar: genieten van de HEER, dat klinkt toch raar? En toch staat het er in deze Psalm. En Augustinus zei bij zijn commentaar op deze Psalm: wij moeten God niet gebruiken, maar van Hem genieten. Dan doe je Hem pas recht.
Proef, en geniet de goedheid van de Heer, zegt de dichter. Met andere woorden: zoals God Zelf is, wil Hij bij ons in de smaak vallen. Heerlijk is God! De heerlijkheid in eigen persoon!
Ik weet het: wij zijn het niet zo gewend om zo over God te spreken en toch is het Bijbels. God is zó, dat je ademloos naar Hem kunt kijken. Wat is Hij onvoorstelbaar indrukwekkend. In de schepping kun je van allerlei mooie dingen tegenkomen als je er oog voor hebt. En de mensen die je ontmoet kunnen goed en mooi zijn. Maar toch: er is er EEN die boven dit alles uitstijgt. God gaat boven alles uit. Als je van het toppunt van goedheid wilt genieten, moet je dus bij Hem zijn!
Ik kom nog even terug op Augustinus (zie hierboven). Als je iets gebruikt, heb je er een doel mee. Als je van iets geniet, niet.
Je kunt God gebruiken, bijvoorbeeld om in de hemel te komen, of rust te vinden, of een betere samenleving te krijgen. Dan dient Hij ergens toe. Maar als je van God geniet, dan is Hij doel in Zichzelf geworden. Dan smaakt Zijn goedheid alleen maar heel erg goed. Dan verlustig je je in Hem zeiden de oude mensen vroeger. Met name die mensen onder ons die soms niet zo goed weten waarom ze God nodig hebben, zou ik op dit aspect van God willen wijzen. Laat ik het nog anders mogen zeggen: ook als je de noodzaak om in God te geloven helemaal niet ervaart in je leven, is er toch een goede reden om in Hem te geloven.
Er mag dan heel wat te genieten zijn in dit leven, het mooiste is u nog niet aangezegd zolang u de HEER buiten beschouwing laat. Moeten wij Hem dan zoeken omwille van het genot? Dat is toch raar, denkt u nu wellicht. Ja, ik snap wat u bedoelt. Zoek Hem maar om Wie Hij is. Zoek Hem maar ter wille van Hem Zelf.
Het zou zo maar eens kunnen, dat God daarop zit te wachten in ons leven!
Ds. H. Dekker.
Week 14-21 Meditatie voor Pasen.
DE LEVENDE CHRISTUS.
Lezen: 1 Korintiërs 15: 20.
Het klinkt bijna als een jubel van de apostel Paulus. “Maar Christus is werkelijk uit de dood opgewekt, als de eerste van de gestorvenen”. Zó ziet het er dus uit met Pasen en zó staat het er voor met allen die gestorven zijn. Hij de eerste. We gedenken dat deze zondag en maandag met diepe vreugde, ondanks alle beperkingen waarin wij momenteel leven. Maar ook: wij zullen Hem volgen in de opstanding.
Paulus poneert dat als een feit in zijn brief aan de gemeente te Korinthe. Bij Paulus is het dus niet: nu ja, je weet het natuurlijk nooit zeker, maar het zou zomaar kunnen dat wij ook gaan opstaan, omdat Christus is opgestaan. Nee. Dat is niet de toonzetting van 1 Korintiërs 15. Paulus laat er geen enkele twijfel over bestaan!
Dat Christus werd opgewekt, zo zegt hij eerder in dat hoofdstuk, dat was al duidelijk geworden aan Zijn verschijningen aan de vrouwen, de leerlingen, aan de Emmaüsgangers, aan meer dan 500 tegelijk. Door al die verschijningen werd duidelijk dat Christus werkelijk was opgestaan. En op het laatst is Hij ook aan Paulus zélf verschenen, toen hij op weg was naar Damascus. Daaruit blijkt dus allemaal dat het gaat om de levende Christus!
En omdat Hij leeft staat het er voor ons geheel anders voor dan wij op ’t eerste gezicht denken. Want ja, zeg nu zelf, niemand van ons ontkomt aan het sterven.
Maar nee, dat is te krap geformuleerd. Want het is Pasen geworden. En Christus is werkelijk uit de dood opgewekt. En weet u hoe? Als éérste van de gestorvenen.
In Christus ontslapen, stond er boven de rouwkaart van mijn moeder. Meer was niet nodig. En dat klopt: want daarmee zeg je álles over een gelovig mens. Ontslapen. Hier ingeslapen om voor eeuwig wakker te worden bij God. Het is dezelfde uitdrukking die Jezus gebruikt bij het sterven van Zijn vriend Lazarus en bij het sterven van het dochtertje van Jaïrus – het kind is niet gestorven, het slaapt -, zegt Jezus dan. Ja, slapend kom ik bij U thuis, o Heer. En op slapen, volgt ontwaken.
Ik weet het maar al te goed: nu moeten wij nog steeds de gang naar het kerkhof maken. Maar straks als Jezus terugkomt, dan zullen de graven openbreken en vangt de mensenstroom aan, zingt Gez. 300 ons voor.
Onbegrijpelijk, denkt u misschien. Ja, dat snap ik. Daar raakt een mens namelijk niet over uitgedacht en uitgezongen. Want wát een dag zal dát zijn!
Ds. H. Dekker.
Lied van de week: Gez. 215
Meditatie voor de Goede Vrijdag.
Week 13-21 Lezen: Psalm 22.
De 22e Psalm die we lezen en overdenken is vanouds de Psalm die in verbinding wordt gebracht met de kruisdood van Christus. Maar, zult u zich wellicht afvragen: moet je deze psalm dan niet allereerst gewoon lezen als een psalm van David?
Nu, ik denk dat de klacht waar deze psalm mee begint: “Mijn God, mijn God, waarom hebt u mij verlaten” inderdaad allereerst gelezen mag worden als een klacht van de dichter David. Maar deze klacht is door de eeuwen heen verstaan als klacht van de lijdende Christus, omdat Hij deze woorden citeerde aan het kruis. En als klacht van het Joodse volk. Dat volk, dat telkens weer door de diepste diepten gaat. Dat volk, dat op de trein werd gezet naar Auschwitz. En zo resoneert deze klacht aan het begin van Psalm 22 de hele geschiedenis door.
Nog dichterbij mogen we deze klacht halen. Want ook onder onze lezers zijn er ongetwijfeld mensen die momenten in hun leven meemaakten waarop ze dachten: waar is God nu? Ik heb Hem nodig, maar ik ervaar Hem niet. Is dat niet de brede ervaring die we delen met de dichter David? En wat is dan de levenskunst, of moet ik zeggen: de kunst van het geloven? Dit: dat we ook in het lijden, ook in de zwartste ervaring in ons leven, tóch blijven geloven dat we vastgehouden worden. Dat we in de handen van God zijn. Het kán toch niet zo zijn dat God er écht niet is? Nee. We blijven altijd en onder alle omstandigheden binnen de band van Gods liefde en trouw. Ook al voelen en ervaren we dat lang niet altijd. Toch is het zo. Want God heeft het beloofd! U mag gerust tegen God zeggen: Heer, ik snap er niets van. En u mag zeggen: Heer, waar bent U nu? Zeker mag dat. Want Christus zelf bad immers deze woorden! Dat past dus in de omgang met God in moeilijke levensomstandigheden.
Maar het is wel een dieptepunt ervaring in je omgang met God. Zeker.
Hóe diep kan het gaan? Laten we dan toch vooral in deze lijdensweken kijken naar de lijdende Christus. Hij pakt deze Psalmwoorden als het ware over voor ons. Christus kwam als mens naar deze wereld. En als Hij dan in het diepste lijden terecht komt dat je maar bedenken kunt, grijpt Hij terug naar de Psalmen. Daarom: wanhoop niet. Leg uw lijden dat u nu misschien meemaakt maar op Hem. Want Hij zal voor u blijven zorgen. U blijft altijd in Gods Vaderhand. Omdat Christus voor ons stierf aan het kruis. En daarom kan nu zelfs de dood ons niet meer van God losmaken. Dat is Goede Vrijdag én Pasen. In de hemel zal het “Mijn God, mijn God, waarom…”nooit meer klinken. Want daar zullen we voor altijd bij Hem zijn en Hij bij ons.
Ds. H. Dekker.
Lied van de week: Gez. 187
Week 12-21 Lezen: Marcus 10: 32-45
Opnieuw verplaatst Marcus onze aandacht naar het hoofddoel. Het gaat om de weg van de Middelaar van de berg van de verheerlijking naar Jeruzalem. Opvallend is dat Marcus zegt: ‘Jezus liep voor hen uit.’(vs. 32). Hij gaat dus voorop. Zijn volgelingen lopen blijkbaar zo hard niet. Zijn ze bang voor wat er komen gaat? Of hebben ze onbestemde voorgevoelens omdat ze nog helemaal niet begrijpen wat Jezus hen onderwees? De vraag stellen is haar beantwoorden. Wij, die achter de gebeurtenissen staan weten dat ze pas ná Pasen de volle werkelijkheid van dit alles begrijpen. Jezus wist wat er zou gaan gebeuren. Zijn leerlingen nog niet. En ook wij kunnen niet in de toekomst kijken. Meer dan ooit beseffen wij dat, nu we in ons land en wereldwijd in een gezondheidscrisis zitten. Vaccineren zal verlichting bieden, maar zolang ook ná het vaccineren corona onder ons blijft als pandemie is het leven en de toekomst onzeker. En niet alleen daarom, dat begrijpt u wel. Wat hebben wij het dan nodig om ons leven af te stemmen op het Woord van God.
Jezus gaat Zijn weg naar Jeruzalem. En Hij doet dat om ons te dienen. Nu kun je natuurlijk zeggen: heel Zijn leven was dienen. Dat is waar. Maar in het bijzonder in deze lijdensweken denken we aan Zijn dienen in de weg van lijden en sterven. Op Golgota vloeit Zijn bloed als een losprijs voor velen. (vs. 45). Losgeld, zegt de NBV. En voor de betekenis van dat woord moeten we denken aan soldaten die krijgsgevangen gemaakt waren in de oorlog. Die krijgsgevangenen moesten door hun koning teruggekocht worden van de vijand. Jezus kocht ons vrij met Zijn offer aan het kruis uit de macht van de vijand: de wereld van zonde en schuld. De allerhoogste prijs moest daarvoor betaald worden. En we mogen geloven: ook voor mij, ook voor u en jou heeft Hij betaald. Zodat wij vrijgesproken mensen mogen zijn.
En daarom zeggen en zingen we in deze lijdensweken:
Dank zij U, o Heer des levens,
die de dood zijt doorgegaan,
die Uzelf ons hebt gegeven
ons in alles bijgestaan,
dank voor wat Gij hebt geleden,
in Uw kruis is onze vrede.
Voor Uw angst en diepe pijn
wil ik eeuwig dankbaar zijn.
(Gezang 182, vers 6)
Ds. H. Dekker.
Week 11-21 Meditatie: De laatste vijand Lezen: 1 Korintiërs 15: 26.
Een vijand is iemand die je naar het leven staat. En zo kun je de dood wel typeren. Zeker, wij kunnen hem een paar keer te slim af zijn in onze dagen, dankzij de medische wetenschap, maar…hij wint uiteindelijk toch van ons allemaal. Wij stoppen de dood het liefste weg en denken: zover is het nog niet. Maar hij is een grillige vijand en kan zomaar toeslaan, van het ene op het andere moment. Het woord “vijand” dat Paulus gebruikt in 1 Korinthe 15, wijst er op dat de dood er oorspronkelijk niet bij hoort. De dood is niet door God geschapen, zogezegd. En daarom zal hij zijn gruwelijke heerschappij over ons mensen niet voor eeuwig kunnen behouden. Goddank niet! Die heerschappij zal hem namelijk worden ontnomen. Jezus Christus heeft dankzij Zijn offerdood die we in deze lijdensweken opnieuw overdenken, het laatste woord. Maar de dood is wel de láátste vijand die onttroond wordt.
Toch is dat gewéldig nieuws. En het verrassende van Jezus dood is: onze vijand is ook Zijn vijand! Hij heeft die vijand recht in de ogen gekeken op de kruisheuvel van Golgota. Maar Hij overwon hem met Pasen. Het geloof dat die laatste vijand onttroond is door Christus als eersteling en dat hem straks de definitieve genadeslag wordt toegebracht “eens als de bazuinen klinken” (Gez. 300), houdt mij op de been. Misschien denkt u: dat slaat nergens op dominee. In mijn ochtendkrant lees ik iedere morgen weer de rouwadvertenties.
U zou gelijk hebben als ik Hem niet ontmoet had in mijn leven, die de laatste vijand in de ogen heeft gekeken. Voor Hem moet de dood uiteindelijk terugtreden. Zó zal het gaan!
Laat ik het nog anders mogen zeggen in deze meditatie. Het geloof in een leven na de dood is niet een aanhangsel waar mensen in kunnen geloven die een heel sterk geloof hebben. Een soort droomwens. Nee. Het is het verwonderde ontmoeten van Hem, die onze grootste vijand aankan.
Zeker, ik weet het maar al te goed: nóg heeft onze laatste vijand ontstellende macht. En hij frustreert dagelijks Gods bedoelingen met deze wereld. Daarom is de dood ook Zijn vijand!
Maar Zijn macht stijgt bóven de dood uit. Zó steekt het in elkaar.
En dáárom is het geloof zo’n geweldige krachtbron in het leven van heel veel mensen.
Aan de andere kant van de dood word ik opgevangen en kán ik niet meer doodgaan. Want aan die andere kant is leven tot in alle eeuwigheid.
Ds. H. Dekker.
Lied van de week: Gez. 300: 1, 2
Week 10-21 Lezen: Marcus 9: 14-37
Vorige week stonden we in de meditatie met Jezus, Petrus, Johannes en Jakobus boven op de berg van de verheerlijking. Maar vandaag lezen we over de harde werkelijkheid die ze weer tegenkomen als ze van de berg zijn afgedaald. Ach, wij herkennen dat wel. Momenten van verrukking over de nabijheid van Christus kunnen zo maar weer wreed verstoord worden door de harde werkelijkheid van alledag.
De omstandigheden van de zieke jongen die we ontmoeten in de Schriftlezing vormen slechts de achtergrond van een ernstiger aangelegenheid. Want opeens staat Jezus weer temidden van het ongeloof. Hier zien we duidelijk de tegenstelling tussen het ongeloof en het volkomen geloof waarvoor Hij leefde. Erger dan de zware vorm van ziekte die we hier tegenkomen is het feit dat het hele volk wel ‘ziek’ lijkt van ongeloof. Jezus ontziet het ongeloof niet, maar legt het in zijn diepte bloot en beschaamt het door het aan het licht te brengen. ‘Hoe lang moet Ik jullie nog verdragen’, horen we Jezus zeggen. Daarin klinkt Zijn liefde door. Maar ook: een waarschuwing. ‘Nog heden, hoort Zijn stem die zweert: laat niet uw hart zich onbekeerd’ (Ps. 95:4).
Van de berg van de verheerlijking gaat de weg vervolgens verder, lezen we dan in het vervolg van Markus 9 (vanaf vers 30). Jezus zet daar Zijn onderwijs over het lijden voort. Duidelijk is, dat Hij op doorreis door Galilea gaat. Hij kwam vandaar, maar waarheen gaat Hij? Dat mag nu nog niet bekend worden staat er met zoveel woorden in vs. 30, maar Marcus legt er alle nadruk op dat Jezus niet vrij is in het kiezen van tijden en routes. Er wordt op Hem gewacht: de overlevering is op handen. De leerlingen van de Heiland weten het allemaal nog niet. Ze hebben er nog geen vermoeden van wat er allemaal gaat gebeuren. Zó dicht bij Jezus en toch zo onkundig. Voortdurend lijkt het erop of Jezus en Zijn leerlingen op twee verschillende golflengten spreken. Onkunde, schreef ik zojuist. Maar Jezus gaat onafgebroken voort om te corrigeren en Zijn leerlingen te bekeren. Zij denken nog steeds aan een triomftocht. Maar Jezus ziet Zijn lijdensweg voor zich.
Jac. Lelsz dichtte: Gij wordt voor mij gekruisigd, Heer,
maar, wonder, Gij biedt geen verweer.
O schennis, die U wedervaart,
geen leed om mij wordt U bespaard.
Ds. H. Dekker.
Lied van de week: Ps. 95: 1, 3, 4.
Week 9-21 Lezen: Marcus 9: 2-13
Op de kerkelijke kalender zijn de lijdensweken begonnen. De periode van concentratie op het lijden van onze Heiland tijdens Zijn omwandeling op aarde. Niet alleen in die laatste dagen voorafgaande aan de Goede Vrijdag. Dat vergeten we wel eens. Heel Zijn leven was lijden, belijden wij. Om ons te bevrijden. Om onze schuld te verzoenen.
Op die lijdensweg heeft Hij bemoediging nodig. Dát is nu precies de bedoeling van de verheerlijking op de berg, waarover wij lezen in de Schriftlezing die bij deze meditatie hoort.
Drie leerlingen mogen met Hem mee de berg op. Niet als toeschouwers, zoals je misschien in eerste instantie zou denken. Nee, ze gaan mee als hoofdpersonen. Dat kan niet toevallig zijn. Jezus brengt hen voor het aangezicht van Zijn Vader. Met hun rug naar de aarde kunnen ze alleen nog maar oog in oog met God komen te staan.
Wat moesten die drie leerlingen dan zien van God? Allereerst Mozes en Elia, die in overleg treden met Jezus. Zijn aardse leven komt in een eindfase. Hij gaat Zijn lijden in Jeruzalem tegemoet. En daarom vindt de Hemel het belangrijk met Hem te beraadslagen. Nee, het lijdensevangelie is geen vergissing, zoals Petrus dacht (Marcus 8: 32), maar hemels belang! Het brengt dat wat bij Mozes en Elia nog ontbrak.
Zij treden weer terug (vs. 7) en de heerlijkheid van de hemel wijkt. Nee Petrus, dit moment kun je niet vasthouden en mag je ook niet vasthouden. Wat blijft nu voor Petrus, Johannes en Jakobus over? Niets, dan Jezus alleen (vs. 8). Hij moet hun alles worden, ook en juist in Zijn lijden en sterven. Nu kan het luisteren naar Hem echt beginnen. Hij is de Christus, de geliefde Zoon. Bij Hem moeten ze dus zijn.
Misschien verwacht u veel van allerlei zaken en mensen in uw leven. Laat dan vandaag de boodschap vanuit deze meditatie voor u mogen zijn: Jezus alleen! Wanneer wij Hem goed in het oog houden mogen we gesterkt en bemoedigd verder gaan. Dan zijn we nooit alleen, onder welke omstandigheden dan ook.
Gabriël Smit dichtte:
Gij zijt in glans verschenen,
verschenen voor altijd.
Hoe bitter ook de pijnen
door ons U aangedaan,
Gij blijft in glans verschijnen,
ziet ons in glorie aan.
Ds. H. Dekker.
Week 8-21 Lezen: Johannes 1: 14-18
Nog een keer staan we in de weekmeditatie stil bij Johannes de Doper. Zijn optreden had zeer grote indruk gemaakt op het volk. Het was 400 jaar geleden dat de laatste profeet optrad: Maleachi. Traditie en rituelen beheersten het godsdienstig leven sindsdien. Dan komt er na al die jaren eindelijk weer eens iemand, die de gevestigde orde in kerk en maatschappij op haar fundamenten doet trillen. Schokkend, maar ook hoopgevend. Er zal verlossing komen.
Toch vestigt deze profeet niet de aandacht op zichzelf. Ik ben de Verlosser niet, zegt hij. Ik ben slechts een mens van vlees en bloed. De Verlosser is de eeuwige Zoon van God die mens werd. Hij was er al eerder dan ik. En Hij zal jullie verlossen. Nu, wij die zoveel eeuwen later leven weten dat deze Verlosser Zijn werk op aarde volbracht heeft. Aan het kruis schonk Hij ons vergeving van zonden en eeuwig leven. We herdenken het allemaal weer in deze lijdensweken voorafgaande aan de Goede Vrijdag en Pasen. Wat een genade is ons in Jezus Christus geschonken. En nog steeds mogen wij putten uit de volle zee van Zijn rijkdommen: vernieuwing van je leven, kracht om verdriet te dragen, moed om te getuigen, uitzicht op de nieuwe hemel en een nieuwe aarde. Allemaal geschenken die uit Hem naar ons toe vloeien. Wat een rijkdom! Uit Zijn overvloed zijn wij allen met goedheid overstelpt, lezen we in onze Schriftlezing die bij deze meditatie hoort.
Hebben de Joden van toen dat begrepen? U weet het antwoord daarop wel, naar ik meen. In de gesprekken tussen Jezus en de wetgeleerden komt dat duidelijk naar voren. Jezus wil laten zien (en daar moet u aan denken bij het lezen van vs. 17 uit onze Schriftlezing) dat Mozes en zijn wet hun diepste vervulling krijgen in Jezus en Zijn evangelie. De genade en waarheid waar Mozes van sprak zijn dus werkelijkheid/waarheid geworden in de menswording van Jezus Christus.
Daarover gaat het ook vandaag in de ontmoeting tussen Joden en christenen. Dat gesprek over en weer is soms moeilijk, vooral omdat christenen de eeuwen door vaak ongenadig en onbetrouwbaar waren voor Joden. U zult ongetwijfeld gehoord, gelezen of gezien hebben in het journaal de diepe spijtbetuiging namens de PKN over het leed dat Joden werd aangedaan in WO II. Christenen hebben vaak een voortreffelijke rol gespeeld in het verbergen van Joden, zeker. En onder de verzetsmensen waren vele christenen. Maar ook waren er christenen die meehielpen bij deportaties en verraad. Met diepe schaamte moeten we dat erkennen.
Ds. H. Dekker.
Lied van de week: Gez. 186: 6, 11.
Week 7-21 Lezen: Filippenzen 2: 5-11 en Johannes 1: 14
De evangelist Johannes geeft een geheel eigen beschrijving van het gebeuren rondom Kerst. Nee, bij hem geen tafereeltje met een stal en herders. Slecht één enkele zin: ‘Het Woord is mens geworden en heeft bij ons gewoond.’ God die mens werd. Dat betekende voor Hem een onvoorstelbare stap naar beneden. Niet te bevatten voor ons verstand. Want het zit ons mensen in het bloed om een stapje hogerop te willen klimmen. Een stap terug doen we alleen noodgedwongen. En je ziet in deze coronatijd hoe bang mensen daarvoor zijn. Nee, dat willen we niet. Dan gaan we protesteren. Dan willen we actie van de regering. Dan…nu, vult u maar in. Wie de krant leest en het journaal kijkt, zal het kunnen beamen.
Maar God werd door niets en door niemand gedwongen een stap terug te doen. Hij deed het vrijwillig. We lezen dat zo mooi in onze Schriftlezing uit Filippenzen 2. Wat dreef Hem om die stap vrijwillig te zetten? Onbegrijpelijke liefde, zou ik zeggen. Zó lief had Hij ons. Zó lief, dat Hij letterlijk in onze huid wilde kruipen. Nooit zal iemand kunnen zeggen dat God Zich onze nood/verdriet/pijn niet aantrekt.
Nu mogen wij ons koesteren in de liefde van de Vader. We kunnen Jezus nooit genoeg dankbaar zijn, dat Hij naar deze aarde kwam. En Hij kwam niet maar even, zoals een toerist Drenthe kan bezoeken voor een paar dagen. Nee, zegt Johannes in vers 14: Hij heeft bij ons gewóónd. Hij had dus een adres. Daar en daar in die en die straat in Kapernaüm kon je Hem vinden. Ook Matteüs legt daar nadruk op in zijn evangelie. Hoort u maar Matteüs 4: 13 ‘Hij liet Nazaret achter zich en ging wonen in Kapernaüm, aan het meer van Galiléa.’
Van daaruit trekt Hij dan rond, goeddoende. Blinden worden weer ziende, lammen lopen, doven horen weer en doden worden opgewekt. Allemaal tekenen van Zijn Koninkrijk in die drie jaar van omwandeling op deze aarde. Voor het woord wonen in Johannes 1: 14 staat in het Grieks (de oorspronkelijke taal van het N.T.) letterlijk: tabernakelen. Toen God mens werd in de persoon van Jezus was dat iets heel nieuws. Zó had God nog nooit onder de mensen gewoond. Maar toch was het niet iets totaal vreemds, iets wat helemaal niet bij God zou passen. Nee. Dat wist het oude Israël al, zie Exodus 25: 8.
Ds. H. Dekker.
Lied van de week: Gez. 147.
Week 6-21 Lezen: Johannes 1: 19-28
Johannes. Zijn naam betekent: de Heer is genadig. Zijn geboorte luidt een nieuwe periode in, de periode van Messias Jezus. Het volk, dat in duisternis zat, ziet een groot licht. Johannes is getuige en voorbode van dat Licht. Daarom moest Zacharias hem zó noemen en niet anders. Zijn naam is een preek op zichzelf. De grote wending in de geschiedenis, de komst van de Messias is niet aan mensen te danken, maar aan de Heer die ons genadig is. Dat geeft hoop, ook voor ons in de wereld van vandaag. Genade, dat is de liefdevolle toewending van God naar ons mensen, zonder dat wij het verdiend hebben. Johannes. Die naam mag ons als muziek in de oren klinken.
Nu schijnen er in de vroeg christelijke kerk mensen geweest te zijn, die Johannes vereerden als de Messias zelf. Ze waren zo getroffen door wat hij vertelde, dat ze verzuimden tot Jezus te gaan. Terwijl dat laatste nu juist Johannes bedoeling was. Johannes laat heel duidelijk weten in onze Schriftlezing dat hij het Licht niet is. Hij wijst van zichzelf af naar Hem die ná hem komt. ‘Ik ben het niet eens waard’, zegt Johannes, ‘om de riemen van zijn sandalen los te maken.’ En er zijn ook vandaag mensen die te afhankelijk blijven van de voorganger, door wiens bediening zij tot geloof kwamen. En er zijn voorgangers, die zichzelf teveel in het middelpunt plaatsen. Zo roepen ze die afhankelijkheid op. Maar slechts één persoon hoort in het middelpunt te staan: Jezus. Alle getuigen zijn slechts instrument, want God heeft ervoor gekozen het evangelie aan ons te laten weten door heel gewone mensen. Het gaat er dus om dat wij Jezus zullen aanvaarden als onze Heer en Heiland. Hoe doe je dat dan? Dat doe je door in Zijn naam te geloven, zegt Johannes in hoofdstuk 1: 12. Dat is niet in de eerste plaats een zaak van het verstand, maar van het hart. Het gaat er dus om dat we ons aan Hem toevertrouwen, met heel ons hebben en houden. Maar mag ik mijzelf dan zomaar kind van God noemen? Er zijn mensen die daar hun hele leven mee worstelen. En er zijn er ook voor wie dat de meest vanzelfsprekende zaak van de wereld is. Maar gezien onze ingeboren neiging om telkens weer bij de Vader vandaan te lopen, kwam Jezus. Hij is de weg naar de Vader. Wie Hem toelaat in zijn of haar leven, mag weten dat hij/zij door de Vader is aangenomen als kind.
Ds. H. Dekker.
Lied van de week: Ps. 87.
Week 5-21 Lezen: Johannes 1: 1-8
In de winter lijkt alles dor, dood en kaal. Elk voorjaar verwonderen we ons weer over het nieuwe leven, dat tevoorschijn komt. Wij zeggen: dat zijn de natuurwetten. Johannes zegt: het is de kracht van de sprekende, scheppende God. Het is de kracht van het Woord, dat in het begin bij God was: Jezus Christus. Aan Hem hebben we het eeuwige leven te danken en aan Hem heeft ieder schepsel het aardse leven te danken. Leven en licht, die twee woorden uit vers 4 horen bij elkaar, zoals duisternis en dood bij elkaar horen. Zullen wij eens wat vaker aan Jezus Christus denken, als de dagen weer beginnen te lengen? Want in Zijn licht zien wij het licht, mogen wij van Johannes leren.
In het begin was dat anders. Toen was de aarde woest en doods, zegt de Bijbel en duisternis lag over de oervloed. Maar God zei: ‘er moet licht komen’ en er was licht (Gen. 1: 3). Toen verdween de duisternis niet, maar kreeg een afgebakend terrein toegewezen: de nacht. De duisternis was en is er steeds als donkere rand, letterlijk en ook figuurlijk gesproken. We zien dat volop in onze dagen. Terwijl ik deze meditatie schrijf staan de kranten en journaals bol van duistere daden die zich meester hebben gemaakt van jonge relschoppers…
Laat ik het zo zeggen: de duisternis was en is er steeds als donkere rand, maar kan het licht niet overweldigen. En als Nieuw- Testamentische gemeente mogen we weten: datzelfde zien we in de komst van Jezus, het Licht der wereld. Het donker wordt bij Zijn komst niet vernietigd, maar krijgt een plaats in Gods heilshandelen. Het verraad van Judas, de donkere nacht van Golgota vormen de duistere rand om het licht van Pasen. De komende maanden hopen we dat allemaal weer te gaan gedenken. Nee, de duisternis zal niet winnen. Het licht en het leven winnen.
Die boodschap mag telkens weer klinken in de verkondiging van het Woord. En daarom zien we uit naar het moment dat we gevaccineerd zijn en alle kerken weer open kunnen. Want geloven in het Licht, geloven in Jezus Christus als de Lichtbron van ons bestaan, doen we niet zomaar. Daarom zendt God ons dienaren die van Hem getuigen. Johannes de Doper was zo iemand. Hij was niet zelf het licht, lezen we vandaag in onze Schriftlezing, maar om te getuigen van het Licht! Gelukkig maar dat tot op de dag van vandaag God nog mensen in Zijn dienst in wil schakelen die als boden van God onze ogen willen openen voor Jezus. Opdat we wandelen zullen in het Licht. Wandelt u mee? “Ik wandel in het licht met Jezus, o mocht ik zelf een lichtje zijn, dat straalt temidden van de wereld, die gebukt gaat onder zorg en pijn.
Ds. H. Dekker.
Lied van de week: Evang. Liedbundel 184 (Ik wandel in het licht met Jezus…)
Week 4-21 Lezen: Psalm 15
Het begin van deze psalm zou ons kunnen afschrikken om ooit nog naar de kerk te gaan. Want het lijkt er haast op of kerkgang alleen maar voor “vrome types” is, of “heilige boontjes”. Maar zulk soort types worden hier niet genoemd. Dat lijkt maar zo. Wél zet God in deze Psalm een voet tussen de deur van uw hart en vraagt: wat wilt u nu eigenlijk…wilt u bij Mij horen of wilt u dat uiteindelijk toch niet? Dat is een ontdekkende vraag. Een vraag die in ons hart achter blijft en waar we antwoord op mogen geven in ons leven. Ben ik dat wel waard dan, dat deze God mij ontmoeten wil? Want: oprecht zijn, de belangen van mijn naaste niet schaden.. al die concrete dingen die in deze Psalm genoemd worden.. kan ik die volbrengen?
Nu, als u bij deze God wilt horen let dan op uw hart, zou ik zeggen, (zie ook Spreuken 4: 23).
Als we in ons hart de beslissing nemen dat we bij God willen horen, dan moeten we ons leven daarnaar inrichten. Dat hoort bij elkaar. Daar vorm aangeven en het volhouden is een opdracht die ons leven lang meegaat. Mensen worden zoals Hij, onze Heiland, vol van mededogen, geduld, liefde, ja, dat valt niet mee voor ons mensen. Persoonlijk ben ik onder de indruk van de huidige paus, die probeert de weg van nederigheid te gaan, ondanks het hoge ambt dat hij mag bekleden. Zijn gaan naar de sloppenwijken, zijn omarming van verslaafden en daklozen zijn niet vanzelfsprekend voor een hoog geplaatste kerkleider. Maar hij treedt daarmee wel in de voetsporen van onze Heiland, die omging met hoeren en tollenaren, zoals de Bijbel zegt. Dat mag ons leren dat wij, die het in eigen kracht niet kunnen, van Hem af mogen kijken. Als de Psalm ons dan vraagt: Heer, wie mag gast zijn in uw tent, dan mogen we weten dat die tent onder ons is opgericht. Hij heeft Zijn medelijden, genade en geduld, Zijn trouw en waarheid zichtbaar, tastbaar gemaakt in Christus. In Hem is Zijn hart voor ons opengegaan. Met andere woorden: wij mensen hoeven niet zonder fouten en gebreken te zijn om bij God aan huis te mogen komen. Integendeel, kom maar zoals u bent. En leg uw lasten en schulden aan de voeten van Christus. Hij heeft ze gedragen aan het kruis. En zo mag ik kind van God zijn. Graag wijs ik er nog op dat de drie dingen die in vs. 3 genoemd worden parallel lopen met de drie dingen die in vs. 2 genoemd zijn. Zo komt naar buiten wat er in ons hart omgaat. Wie spreken wil, spreke woorden van God, zal de apostel Petrus later zeggen (1 Petr. 4: 11). Een prachtige opdracht. Zeldzaam geworden, denkt u? Ja, misschien wel. Niettemin: wie bij God wil horen zal altijd weer zoeken zó te leven!
Ds. H. Dekker.
Lied van de week: Gez. 78.
Week 3-21 Psalm 50.
De Psalm die we willen overdenken in deze meditatie is gedicht door Asaf. Net als de Psalmen 73-83. Wie was hij? Eigenlijk weten we niet meer van hem dan dat hij één van de musici was die de ark feestelijk binnenhaalden in Jeruzalem. (Zie 1 Kronieken 15: 17-21).
De voor ons bekendste woorden uit deze Psalm vinden we in vs. 15. En als ik die woorden lees moet ik altijd weer denken aan de Duitse theoloog en verzetsstrijder Dietrich Bonhoeffer. We schrijven januari 1944. Bonhoeffer is gevangengezet en schrijft aan zijn vriend Eberhard Bethge, die aan het front verblijft: “Het is toch maar zo, dat de nood eraan te pas moet komen om ons wakker te schudden en tot bidden aan te zetten. Ik voel dat elke keer als iets beschamends; en dat is het ook.”
Nood leert bidden, zeggen wij in de volksmond. Is dat altijd waar? Ik meen van niet. Nood leert mensen soms ook vloeken, helaas. Ik ben dat meerdere keren tegengekomen in de jaren van mijn predikantschap. Met andere woorden: niet onder álle omstandigheden leert nood bidden. Soms worden we opstandig. Of, nog anders: soms is de pijn en het verdriet zó groot, dat wij niet meer kunnen bidden. Dan denk ik aan mijn moeder in haar laatste maanden van ernstige ziekte. Ik kán niet meer Bijbellezen en bidden, zei ze. En zo zorgden we ervoor dat er iedere avond iemand van de kinderen of van de kleinkinderen (even) bij haar was en een paar verzen uit de Bijbel las en hardop voor haar bad. Dan speelde een glimlach om haar lippen en was het goed, óndanks alle leed dat geleden moest worden. ”Roep Mij te hulp in tijden van nood”, zegt vs. 15. Nu, van nood is de wereld vol, nietwaar? Er zijn van allerlei gebeurtenissen in onze tijd die ons zorgen baren over de toekomst van deze wereld. Als het: ‘ieder voor zich’ gaat regeren in Amerika, in Europa, in Nederland, dan zijn we vér van huis, omdat het oog noch hart heeft voor de medemens, die onze naaste is.
Maar de Psalm die wij overdenken mag ons leren: God wil niet dat wij onder angst en druk bezwijken. “Ik zal u redden en u zult Mij eren”, staat er dan bij in deze Psalm. Dat wij onszelf niet redden kunnen, weten we wel. Daarom kwam De Redder naar deze wereld. In de komende tijd overdenken we opnieuw hoezeer Hij onze Redder wilde zijn in de lijdensweg die Hij voor ons ging. En wij kunnen Hem alleen maar eren, door te stamelen: “duizend, duizendmaal, o Heer, zij U daarvoor dank en eer.”
Ds. H. Dekker.
Lied van de week: Gez. 169.
Week 2-21 Lezen: Psalm 6.
Er is nogal een groot verschil tussen het begin en het slot van deze Psalm. Een verschil zo groot als het verschil tussen dag en nacht, mag ik wel zeggen. Het begint allemaal nogal donker in deze Psalm. Pas aan het eind breekt het licht door, na een lange, zwarte nacht.
Niettemin: er is veel herkenbaar voor ons mensen in deze Psalm. Want in ons aller leven wisselen periodes van vreugde en verdriet elkaar af.
Blijkbaar is de dichter David op dit moment behoorlijk ziek. Genees mij HEER, ik ben doodsbang zegt hij in het slot van vs. 3. Ik vrees voor mijn leven (vs. 4). En hij gelooft dat deze ellende van God komt.
Dat klinkt ons wat vreemd in de oren, naar ik hopen mag. Want wij geloven niet in een God die ons straft met ziekte en dood. De schrijver Maarten ’t Hart doet het bijvoorbeeld wél, als een aanklacht naar God toe. En daarom heeft hij het geloof afgezworen en maakt het belachelijk, of zet het in een kwaad daglicht in zijn (overigens voortreffelijk geschreven) romans. En ik moet u zeggen: over de vraag naar de relatie tussen God en het lijden zijn boekenplanken vol geschreven. Maar wij geloven: God is niet de veroorzaker van alle ellende. Hij voorkomt het ook niet. Nee. Maar te midden van alles wat ons overkomen kan, draagt en lijdt Hij wel méé! Het lijkt me goed en nodig om dat in coronatijd nog maar eens nadrukkelijk te onderstrepen.
Juist omdat hij Gods nabijheid erváren heeft, kan de dichter van Ps. 6 bidden: keer terug Heer, en spaar mijn leven, toon mij Uw trouw en red mij. En uit het slot van deze psalm mag dan blijken, dat hem dit voorrecht ook geschonken is. Dan staat hij zogezegd achter de crisis. En heeft hij het leven opnieuw uit Gods hand mogen ontvangen.
Dat dit niet vanzelfsprekend is weten we maar al te goed. Want niet altijd wanneer doodzieke mensen bidden: Heer, red mijn leven, genezen ze ook daadwerkelijk.
Wat heb je dan aan zo’n ervaring van één mens uit deze psalm?
Dit: ziende op Jezus mogen wij als Nieuw – Testamentische christenen zeggen: Hij werd óók niet op het nippertje gered. Hij ging er in. Hij ging dwars door de dood heen. En als dan mijn ziekbed sterfbed zou worden, mag ik weten: Hij is mij vóórgegaan, dwars door die donkere tunnel van de dood heen, zodat er voor mij een ópen poort is naar de hemel. En die open poort laat d’ ingang vrij, aan wie komt binnen vlieden. En daarom dragen wij voor kruis een kroon, door Jezus bloed verkregen. (Joh. de Heer 140).
Ds. H. Dekker.
Lied van de week: Gez. 460.
Week 1 -2021 Lezen: Exodus 14: 1-15
Op de grens van oud en nieuw kijken we terug naar een veelbewogen jaar. Sommigen noemen 2020 zelfs een kanteling in de geschiedenis. Maar of dat zo zal zijn, weten we niet. Dat zal wel of niet waar blijken in de tijd die voor ons ligt. Maar dat er veel te vrezen valt weten we inmiddels. En dat kan verlammend werken. Zozeer zelfs dat je de neiging hebt om maar stil te blijven staan. Maar de geschiedenis in Exodus 14 laat ons het tegenovergestelde zien. Daar klinkt het Goddelijk bevel: voorwaarts mars!
Zeker, de toekomst lijkt onzeker. Maar als gemeente van Christus mogen we weten: bij Hem is de toekomst in goede handen. Zullen we het dan maar aan Hem overlaten? “Laat Hem besturen, waken, ’t is wijsheid wat Hij doet”, zingt Gez. 427: 5. Het enige dat van ons gevraagd wordt aan het begin van een nieuw kalenderjaar is: vertrouwen. Met heel ons hart.
Wees niet bang, moet Mozes tegen het volk Israël zeggen. Wat een prachtig beeld van Gods bewaring wordt ons hier geschetst. Er komt voor het volk Israël een pad door de Rode Zee. Een weg om te gaan. Want: de Héér regeert!
God baant een weg, ook als er nergens meer een uitweg schijnt te bestaan. Door de onmogelijkheden heen.
Kijk, dáár mogen we op vertrouwen. Je hoeft niet bang te zijn voor 2021. Want Hij gaat vóór ons uit! In geloof mag u weten dat we een betrouwbare Gids aan onze zijde hebben. Hij brengt ons dwars door de woestijn van het leven naar het beloofde land. Wij mogen elke dag van het nieuwe jaar alles van Hem verwachten. Hij wil met ons meegaan, van dag tot dag.
“Zeg tegen de Israëlieten dat ze verder trekken.”
Dit Goddelijk bevel mag ik in deze eerste weekbrief van 2021 aan u doorgeven. Laten we daaraan vasthouden alstublieft, bij alles wat ons overkomen kan. Wetend, dat wie op Hem vertrouwt, nooit beschaamd uit zal komen.
Of, om Nel Benschop te citeren:
Het jaar is onbekend, lijkt dreigend.
Een land verloren in de mist,
Waarin ik naar de weg moet zoeken.
…………………………………......
Heer, schenk mij elke dag weer moed,
dan worden álle dagen goed!
Ds. H. Dekker.
Nieuwjaar. Lezen: 1 Timoteüs 1: 15
Een nieuw jaar. En hoe begin je een nieuw jaar? Ik zou zeggen: met een zoen voor je geliefde. Sommige mensen vliegen zowat iedereen om de nek met een nieuw jaar. Maar dat moet dit keer maar achterwege blijven vanwege de corona maatregelen.
En wat zeg je dan tegen elkaar? Gelukkig nieuwjaar. En anderen zeggen: de beste wensen. Zelf gebruik ik nog altijd bij voorkeur het: veel heil en zegen.
Maar het blijft uiteraard afwachten wat ons te wachten staat in deze onzekere crisistijd. Daarom moeten we bij God terecht komen om wat we elkaar toewensen. Dat brengt me bij de tekst uit 1 Timoteüs 1 waar Paulus zegt: Gods Woord is betrouwbaar. Hij heeft voor ons een belofte die betrouwbaar is aan het begin van een nieuw jaar nu zoveel onzeker is. Wie zou dan niet een betrouwbare boodschap willen? Een boodschap die onze volledige instemming vraagt! Nu, dat lijkt me een hele opdracht aan het begin van een nieuw jaar. Laten wij alstublieft aan het begin van 2021 beseffen mogen dat wij het leven niet kunnen maken, naar onze hand kunnen zetten. We redden het niet zelf. De uitbraak van de pandemie die corona heet heeft ons dat duidelijk laten zien. Heil en zegen mogen we elkaar toewensen bij het begin van een nieuw jaar. Maar heil en zegen kunnen we elkaar niet geven. Christus is in de wereld gekomen om zondaars te redden, zegt Paulus. Dat is de kern van het evangelie. En nu mag ik weten en erop vertrouwen dat er geen zonde zo groot is, of er is vergeving voor